Wnioski

1. W historii migracji z Polski do Islandii można wyróżnić cztery okresy. Pierwszy to okres lat 80 XX wieku, kiedy migracje miały charakter sporadyczny i jednostkowy. Drugi po 1989 roku, gdy nastąpił wyraźny przyrost migracji dzięki wykorzystaniu emigracyjnych sieci społecznych. W tym czasie większość Polaków znalazła zatrudnienie w przetwórniach rybnych. Symbolicznym początkiem trzeciego okresu był maj 2006 i otwarcie islandzkiego  rynku  pracy dla nowych krajów członkowskich UE, co uruchomiło gwałtowny napływ Polaków, głównie do sektora budowlanego. Ostatni okres związany jest z kryzysem ekonomicznym, w tym czasie saldo migracji osiągnęło i utrzymuje wartość ujemną.

2. Obecna emigracja polska na Islandii jest młoda stażem i wiekiem, bardzo mobilna - wielu emigrantów ma doświadczenie emigracyjne, wielu pochodzi z rodzin, gdzie były tradycje emigracji. Przybyli na ogół z małych lub średnich miast. Emigracja polska na Islandii w swojej ogólnej charakterystyce nie odbiega od typowej najnowszej polskiej emigracji poakcesyjnej w innych krajach.

3. Emigracja na Islandię - jak i do innych krajów - miała i nadal ma w większości charakter ekonomiczny, ale coraz częściej zdarzają się osoby, które emigrowały ze względów poznawczych lub chęci pomieszkania gdzie indziej.

4. Ze względu na nie istnienie we wcześniejszych okresach emigracji na Islandię brak  tradycyjnego, wielopokoleniowego łańcucha emigracyjnego, ale istnieją już rozbudowane emigracyjne sieci społeczne, częściej są one jednak oparte na znajomych niż rodzinie.

5. Część polskich imigrantów żyje w „rozkroku emigracyjnym” pomiędzy nową rzeczywistością, w której na co dzień funkcjonuje na Islandii, a zawieszoną w przestrzeni nostalgią do Polski przejawiającą się utrzymywaniem kontaktów wyłącznie z Polakami, posiadaniem polskiej telewizji satelitarnej i innymi elementami związanymi z polskością. Osoby żyjące „w rozkroku” między Islandią a Polską nie mają potrzeby integracji z krajem, w którym żyją, a ich adaptacja przebiega na podstawowym poziomie, zazwyczaj wyłącznie ekonomicznym, związanym z rynkiem pracy.

6. Zauważalnym zjawiskiem jest deklarowana przez niektórych badanych chęć powrotu do Polski, ale ten powrót jest stale odkładany na „za dwa lata”.

7. Emigracja polska na Islandii podobna jest do emigracji w innych krajach pod względem stosunku do Polski. Polska nie jest emigrantom obojętna, śledzą sytuacje w kraju (internet, tv), ale bez szczególnego zaangażowania, troski, nostalgii, jakiegoś wzniosłego patriotyzmu (charakterystycznego dla emigracji starszej), co widać było po tragedii smoleńskiej.

8. Większość polskich imigrantów wiedziała o uroczystościach upamiętniających ofiary katastrofy zorganizowanych przez nauczycielki z polskiej szkoły, ale udział w nich nie miał charakteru powszechnego. Katastrofa smoleńska w pewnym tylko stopniu i na krótko zjednoczyła Polaków. Pojawiło się kilka inicjatyw dotyczących tego wydarzenia, które można by sklasyfikować jako aktywności religijne (msze żałobne), narodowe (wywieszanie flag, noszenie czarnych wstążeczek) i obywatelskie (czuwanie i palenie zniczy pod konsulatem, apel w szkole polskiej).